Narośl przy odbycie charakterystyczna dla zakażenia niektórymi typami wirusa HPV (wirusem brodawczaka ludzkiego) to miękkie, kalafiorowate twory w okolicy odbytu i genitaliów, najczęściej cieliste, różowe lub brązowawe, o brodawkującej powierzchni i średnicy od 1 do 5 mm. Mogą występować pojedynczo lub w skupiskach, u kobiet Choroba Pageta pozasutkowa, poza piersią. Dzieli się na pierwotną i wtórną. Uszkodzenie pierwotnej pozasutkowej choroby Pageta przypomina rak sutka przypominający wyprysk z wyraźnym naciekającym rumieniem, z nadżerkami, wysiękiem i strupami, czasem w postaci guzków, z powolnym przebiegiem choroby i swędzeniem w różnym stopniu. Czyraczyca odbytu u psów. Autorzy: dr n. wet. Agnieszka Cekiera , lek. wet. Paulina Lis , dr hab. Jarosław Popiel, prof. nadzw. Data publikacji: 24.02.2020 r. Numer wydania: 9/2016. Czyraczyca odbytu to jedna z chorób dermatologicznych powodująca znaczną bolesność. Z uwagi na jej nawracający i przewlekły charakter bardzo ważne jest Zatoki okołoodbytowe u psa znajdują się po obydwu stronach odbytu. Anatomicznie są umiejscowione pomiędzy wewnętrznym i zewnętrznym mięśniem zwieraczem odbytu. Patrząc na psa od tyłu, ich lokalizacja, np. względem tarczy zegara, to godzina 4. i 8. Galeria zdjęć chorób skórnych. Choroby dziecięce. Choroby przenoszone drogą płciową. Guzek przy odbycie zdjęcia, zmiany w okolicy odbytu zdjęcia, choroby odbytu u mężczyzn, kobiet. Szczelina odbytu, zaczerwieniony swędzący odbyt, świąd odbytu. Choroby odbytu zdjęcia obrazy. lek. Agnieszka Żędzian. Ropień odbytu określany jest też ropniem okołoodbytniczym. To zbiór ropy w okolicy odbytu. Istnieje wiele potencjalnych czynników jego powstania, a najczęstszy to infekcja w kryptach odbytowych. Ropień wymaga leczenia chirurgicznego. Dowiedz się, jakie są jego objawy i jak jest rozpoznawany. Chociaż rak gruczołu / worka odbytu (gruczolakorak) nie jest powszechny, jest to choroba inwazyjna, która na ogół nie ma pozytywnych perspektyw. Zwykle postrzegany jako wzrost (masa) odbytnicy na zwierzęciu, często występuje również w węzłach chłonnych Polipy odbytu objawy. Niestety większość polipów nie powoduje żadnych objawów i jest wykrywana podczas profilaktycznych badań, zwłaszcza, jeśli polipy są małe, do 1 cm. Większe zmiany mogą objawiać się: zmianą rytmu wypróżnień. zaparciami. biegunkami. stolcem z domieszka śluzu lub krwi. uczuciem parcia na stolec. Czyszczenie gruczołów okołoodbytowych u psa – objawy przepełnienia. Do najbardziej charakterystycznych objawów przepełnienia gruczołów okołoodbytowych u psa zalicza się: wylizywanie bliskiej okolicy odbytu, wygryzanie nasady ogona oraz saneczkowanie, czyli charakterystyczne jeżdżenie odbytem po podłożu, problem z oddawaniem kału, Diagnostyka raka odbytu u psa jest procesem wieloetapowym, który zaczyna się od dokładnego badania klinicznego. Weterynarz może zauważyć nieprawidłowości podczas rutynowego badania, takie jak guzy, owrzodzenia lub inne zmiany w okolicy odbytu. egJGb. Mój pies raz na pół roku ma czyszczone kanaliki odbytowe, i to czyszczenie odbywa się poprzez tzw. wyciśnięcie, wymycie odbytu u weterynarza. Pamietam, że kilka lat wstecz miałam podobną sytuację, ze miał czyszczone, i płakał, i lekarz zaprzestał wyciskania, dał środek znieczulający i rozciął mu skórą tuż nad odbytem, bo w tym miejscu było najwięcej wydzieliny ropnej. Zobacz u swojego psa, czy nad odbytem nie utworzyła się taka zgrubiała, wybrzuszona skóra, to jest to o czym piszę. Kurzajki (inaczej brodawki) to zmiany skórne, które najczęściej pojawiają się na stopach lub dłoniach. Za ich wystąpienie odpowiada wirus brodawczaka ludzkiego HPV. Kurzajki są dolegliwością nie tylko estetyczną, często powodują ból i pieczenie utrudniając przy tym codzienne czynności. Jak pozbyć się kurzajek? Czy można im zapobiec?Wirus brodawczaka ludzkiego (HPV), który jest odpowiedzialny za pojawienie się kurzajek, ma ponad 120 typów. Niektóre z nich powodują powstanie kłykcin kończystych w obrębie narządów płciowych, a inne za rozwój raka szyjki macicy. Wirusy brodawczaka ludzkiego mogą być bowiem nisko lub wysokoonkogenne. Na szczęście kurzajki należą do grupy wirusów niskoonkogennych, czyli nie prowadzą do rozwoju nowotworu. >> Preparaty na kurzajki Naukowcy podzielili miejsce występowania brodawek i ich typ w zależności od rodzaju wirusa: brodawki zwykłe, czyli kurzajki o szorstkiej powierzchni i kolorze cielistym lub żółtobrązowym, najczęściej pojawiające się na dłoniach lub pod płytką paznokcia są spowodowane zakażeniem wirusem HPV o typie: 1, 2, 4, 26, 27, 29, 41, 57, 65, brodawki podeszwowe są nieco większe od zwykłych, otacza je zrogowaciały naskórek, najczęściej występują na podeszwach stóp i mogą powodować problemy z chodzeniem. Powoduje je typ wirusa 1, 2, 4, 63, brodawki mozaikowe powstają z połączenia kilku brodawek podeszwowych, w wyniku ich zlania się ze sobą. Odpowiada za nie typ wirusa: 2, 27, 57, brodawki młodocianych, inaczej płaskie wyróżniają się gładką powierzchnią. Najczęściej powstają na twarzy lub dłoniach. Za ich pojawienie się odpowiada typ wirusa: 3, 10, 27, 28, 38, 41, 49, kłykciny kończyste pojawiają się w okolicy narządów płciowych. Mają formę miękkich narośli o kalafiorowatym kształcie. Za ich pojawienie się odpowiada typ wirusa: 6, 11, 16, 18, 30, 42, 43, 44, 45, 51, 52, 54. Kurzajki – jak można się zarazić? Gdy na skórze pojawiają się kurzajki (kurzajka to nazwa potoczna brodawki), oznacza to, że wirus HPV przeniknął do naszego organizmu. Mogło do tego dojść na skutek: bezpośredniego kontaktu z osobą zakażoną HPV, kontakt pośredni np. przez używanie tego samego ręcznika czy siadanie w miejscu, gdzie wcześniej siedział chory. Do zakażenia wirusem HPV najczęściej dochodzi na basenach, saunach i siłowniach. Istotną rolę odgrywa także indywidualna odporność organizmu. Do grup ryzyka zakażenia wirusem HPV zaliczają się dzieci, osoby starsze oraz o obniżonej odporności organizmu. Może być tak, że mimo kontaktu z wirusem HPV nie dojdzie u nas do zakażenia. Kurzajki pojawiają się na ogół od dwóch miesięcy do nawet pół roku od momentu zakażenia wirusem HPV. Szacuje się, że przynajmniej ¾ populacji borykało się z problemem brodawek na skórze. Do zasad zapobiegania zakażeniu HPV zalicza się: dbanie o higienę osobistą, zabezpieczanie plastrem ran i zadrapań, chodzenie w klapkach na basenie, stosowanie prezerwatyw, dbanie o odporność organizmu. Ochrona przed wirusem HPV – szczepienia Szczepienia ochronne to najłatwiejsza i najskuteczniejsza metoda zapobieganiu zakażeniom wirusem HPV. Szczepionka ma najwyższą skuteczność jeśli jest podana u dziewczynek i chłopców jeszcze przed rozpoczęciem współżycia. Podaje się ją domięśniowo w zastrzyku w dwóch lub trzech oddzielnych dawkach w ciągu 6 miesięcy. Szczepionka chroni przed najczęściej występującymi typami wirusa HPV. >> Zalecane szczepienia dla dorosłych. Przeciwko jakim chorobom można się zaszczepić? >> Łuszczyca - leczenie, przyczyny, rodzaje >> Kwasy tłuszczowe omega-3. W trosce o zdrową skórę i piękne włosy Kurzajki – czy znikają same? Tak, zmiana powinna zniknąć samoistnie w przeciągu roku – dwóch lat. Ponieważ wirus roznosi się może dojść do powstania brodawek w innych miejscach. Nie zawsze jednak pacjenci chcą tyle czekać – kurzajki powodują defekt kosmetyczny i są wstydliwą dolegliwością. Jeśli występują na podeszwach stóp mogą powodować dolegliwości bólowe. Pacjenci często udają się do dermatologa po sprawdzone preparaty na kurzajki lub w celu wykonania zabiegu usuwającego zmiany. Kurzajki – jak wyglądają? Kurzajka to wypukła zmiana skórna – widać wyraźnie, że jest wzniesiona ponad poziom skóry, przypomina nieco mały guzek (do 2 cm średnicy). Początkowo jest czerwona, z czasem staje się bardziej szara i chropowata w dotyku. W centralnej części kurzajki widać czarną kropkę, nazywaną potocznie korzeniem. W rzeczywistości są to zakończenia naczyń krwionośnych przy rdzeniu zmiany. Najczęściej pojawiają się kurzajki na podeszwach i palcach stóp oraz na dłoniach. Zmiany łuszczą się, może pojawić się zaczerwienienie skóry dookoła, a także bolesność przy ucisku. Kurzajki mogą występować pojedynczo lub w skupiskach. Czy kurzajki bolą? Na ogół kurzajki nie bolą. Wyjątkiem są brodawki podeszwowe, które mogą powodować ucisk na nerwy przy chodzeniu. Kurzajki na twarzy Kurzajki mogą pojawić się nie tylko na twarzy, ale i na całym ciele. Często pojawiają się na twarzy i nogach, co ma związek z… goleniem. Kurzajki na twarzy i ciele przypominają wypukłe piegi. Zakażeniu wirusem HPV w tych miejscach sprzyja podrażnianie skóry maszynką do golenia. Dochodzi wtedy do mikrouszkodzeń brodawek, które roznoszą się dalej na skórę. Jak leczyć kurzajki? W pierwszej kolejności pacjenci sięgają po apteczne preparaty przeznaczone do leczenia kurzajek. Do wyboru mają: preparaty oparte na substancjach złuszczających (kwas mlekowy, kwas salicylowy). Mają one prowadzić do złuszczania naskórka i w konsekwencji do odpadnięcia kurzajki. Preparaty dostępne są w formie sprayu, płynu lub plastrów na skórę, preparaty apteczne wymrażające zmianę – po zastosowaniu ich kurzajka powinna zmienić kolor na biały i odpaść po kilku dniach. Preparat wymrażający znajduje się w specjalnym penie – końcówkę przykłada się do zmiany, a z drugiej strony aktywuje, preparaty w formie lakieru, które pokrywają zmianę i uniemożliwiają jej rozrost. Sztywna powłoka lakieru ma sprawić, że kurzajka odpadnie od zdrowej skóry. Preparaty z apteki na kurzajki mogą powodować dolegliwości bólowe u pacjentów, a po zakończonej kuracji pozostaje zazwyczaj rana. Należy dbać o nią, aby nie doszło do ponownej infekcji. Niestety często preparaty apteczne na kurzajki nie dają pożądanych efektów. Wtedy pacjenci powinni rozważyć zabiegi u lekarza. Zaliczamy do nich: krioterapię, czyli wymrażanie kurzajki. Zabieg odbywa się z użyciem silniejszego preparatu niż te dostępne w aptece, może pozostawić po sobie niewielką bliznę. ablację tkanek kurzajki z wykorzystaniem lasera. Po zabiegu może pozostać blizna, ponieważ laser uszkadza także zdrowe tkanki, chirurgiczne wycięcie zmiany, czyli inaczej wyłyżeczkowanie zmiany wraz z korzeniem. Zabieg wymaga znieczulenia i może pozostawić po sobie bliznę. Często jest stosowany w ostateczności, gdy inne metody nie były skuteczne i kurzajka odrastała w tym samym miejscu, elektrokoagulację, czyli wykorzystanie prądu elektrycznego do usuwania kurzajki. Po zabiegu może pozostać blizna. Niestety inwazyjne metody leczenia także nie dają stuprocentowej pewności, że brodawka nie odrośnie. Domowe metody na kurzajki nie są zalecane, mają niską skuteczność, a nawet mogą zaszkodzić. O jakich metodach mowa? O ścieraniu kurzajek pumeksem, wcieraniu w nie czosnku lub smarowaniu octem. Te metody mogą tylko pogorszyć stan skóry dookoła kurzajki, a na nią samą nie mają wpływu. Czy kurzajka zniknie bez śladu? Wiele zależy od metody jej usunięcia oraz rozmiaru brodawki. Teoretycznie zmiany powinny zniknąć i nie pozostawić po sobie blizny, jednak w przypadku chirurgicznych metod ich usuwania ślad na skórze może pozostać. Kurzajka a odcisk – z czym można pomylić kurzajkę? Kurzajki bardzo łatwo pomylić z odciskiem. Inna jest przyczyna powstawania obu zmian – kurzajki powstają na skutek zakażenia wirusem HPV, natomiast odciski na skutek długotrwałego ucisku lub tarcia na powierzchnię skóry. Odciski powstają zazwyczaj na stopach – mają bladożółty kolor i bardzo grubą skórę. Rzadko zdarza się, że pacjenci mylą kurzajki z innymi zmianami – pojawiające się na stopach modzele nie wystają ponad poziom skóry, chociaż mogą powodować dolegliwości bólowe. W przypadku niepewności, co do rodzaju zmiany, należy udać się dermatologa lub lekarza rodzinnego, który także bez trudu rozpozna brodawkę. Zarobaczenie to częsta przypadłość miejskich czworonogów. Duże skupiska zwierząt to idealne miejsce, w którym mogą rozprzestrzeniać się nie tylko wirusy i bakterie, ale także pasożyty wewnętrzne. Początkowe stadia zarobaczenia nie wywołują specyficznych objawów, jednak obecność pasożytów może być wyjątkowo groźna dla zdrowia psów. Jakie są najczęstsze pasożyty wewnętrzne psów, jak rozpoznać zarobaczenie i co zrobić, by pomóc zaatakowanemu przez robaki pupilowi? Skąd się biorą pasożyty wewnętrzne u psów? Do zarażenia pasożytem dochodzi najczęściej drogą pokarmową, kiedy znajdujące się w glebie lub wodzie jaja zostają zjedzone przez czworonoga. Psiak może zarazić się również poprzez zjedzenie innego, zarobaczonego zwierzęcia, takiego jak mysz lub ptak. Niektóre tasiemce mogą być przenoszone przez pchły, które – połykane przez psa na przykład podczas wylizywania sierści – stają się źródłem zarażenia. Na pasożyty wewnętrzne narażone są w szczególności szczenięta. Już w ciągu życia płodowego mogą zarazić się od suki glistą, która dostaje się do płodów poprzez łożysko. Z tego powodu szczególnie ważne jest odrobaczanie suki jeszcze przed planowanym kryciem. Najczęstsze pasożyty wewnętrzne u psów W jelitach psów może mieszkać wiele gatunków pasożytów. Należą one do obleńców (robaki obłe) i płazińców (robaki płaskie). Tasiemiec psi Dipylidium caninum należy do tasiemców uzbrojonych i jest najczęściej występującym tasiemcem u psów. Czworonogi zarażają się nim połykając pchłę lub wszoła zawierającego jaja pasożyta. Żyjąc w jelicie psa tasiemiec uwalnia do niego zbędne produkty przemiany materii, które zatruwają organizm zwierzęcia i mogą powodować alergie. Zarażony psiak już po upływie dwóch tygodni zaczyna wydalać człony tasiemca, które mogą także same wypełzać z odbytu psa, powodując świąd. Wyglądem przypominają one ziarenka ryżu i mają zdolność ruchu. Oprócz standardowych objawów zarobaczenia, takich jak biegunki, wymioty i wychudzenie, u psów zarażonych tasiemcem może występować anemia i drgawki. Tasiemiec psi może również zarażać ludzi. Najbardziej podatne na zarażenia są dzieci poniżej 6. miesiąca, które przez przypadek połkną pchłę zawierającą jaja tasiemca. Jednak ten pasożyt jest stosunkowo niegroźny dla ludzi. Tasiemiec bąblowcowy E. granulosus występuje u psów w jelicie cienkim. W cyklu rozwojowym tego tasiemca domowe czworonogi występują jako żywiciele ostateczni, którzy służą pasożytom do roznoszenia jaj. Jednak tasiemiec bąblowcowy prawdziwe zagrożenie stwarza dla człowieka, w organizmie którego zachodzi rozwój otorbionych larw. Larwy te umiejscawiają się w narządach wewnętrznych, najczęściej w wątrobie. Glista psia Inaczej Toxocara canis. Nicień, którego dorosłe formy żyją w jelicie cienkim psowatych. Larwy tego pasożyta po wykluciu przemieszczają się naczyniami krwionośnymi przez wątrobę i płuca. Z powodu obecności larw w płucach zarażone glistą psy często kaszlą. Glisty zdolne są do zarażenia szczeniąt jeszcze prze urodzeniem, dostając się do nich wraz z krążącą krwią. Zarażone glistą psią szczenięta wyraźnie gorzej się rozwijają i mimo dobrego apetytu tracą na wadze. Oprócz kaszlu u chorego psiaka można zaobserwować biegunki, utratę masy ciała, apatię i osłabienie stanu okrywy włosowej. Starsze zwierzęta inwazję glist przechodzą często bezobjawowo. Badanie parazytologiczne kału może nie wykazać obecności jaj glist w próbce, mimo że pasożyty te składają je w ogromnych ilościach. Jaja wydalane są jednak partiami, stąd przy podejrzeniu zarażenia glistą psią do badań kał powinien być zbierany przez kilka dni. Włosogłówka Trichurius vulpis to nicień, który żyje w jelicie grubym psów i odżywia się krwią żywiciela. Jego obecność w organizmie psa może być przyczyną zmian zapalnych w śluzówce jelita i anemii. Silna inwazja włosogłówki może objawiać się krwistymi biegunkami, zahamowaniem wzrostu i wychudzeniem. Jest szczególnie niebezpieczna w przypadku szczeniąt i młodych psów. Człowiek również jest podatny na zarażenie włosogłówką, której leczenie jest trudniejsze niż pozostałych pasożytów jelitowych psów. Tęgoryjec Ancylostoma caninum to pasożyt, który u psów może wywołać brak apetytu, wymioty, biegunki, bladość błon śluzowych i wychudzenie. Przy dużych inwazjach zarobaczone psy mogą mieć także duszności, wysypkę, reakcje alergiczne, wybroczyny na skórze i zapadać w letarg. Pokaźna torebka gębowa tych pasożytów umożliwia im przyczepianie się do błony śluzowej jelita cienkiego. Tęgoryjce mogą dostawać się do organizmu psa przez skórę, a następnie wraz z krwią dostają się do serca i płuc, aż trafią do jelit. Szczenięta mogą zarazić się tym pasożytem podczas picia mleka matki. Objawy, które mogą świadczyć o zarobaczeniu biegunka lub zaparcia krew lub śluz w kale wymioty utrata apetytu chudnięcie kaszel słaba kondycja sierści apatia gorączka nagłe reakcje alergiczne saneczkowanie bladość błon śluzowych obecność jaj lub pasożytów w kale lub wymiotach Brak objawów nie świadczy jednak o braku pasożytów u psa! Jak rozpoznać, który pasożyt zaatakował psa? Jeśli obawiamy się, że nasz pupil może być zarobaczony, należy oddać jego kał do analizy. W tym celu próbki świeżego kału należy pobierać raz dziennie przez okres trzech dni i przechowywać je w szczelnym pudełku (na przykład w pojemniku na mocz) w lodówce. Następnie zebrany materiał należy przekazać lekarzowi weterynarii lub do laboratorium, które specjalizuje się w takich analizach. Koszty badania parazytologicznego kału nie są wysokie (zazwyczaj wynoszą około 30 zł), a pozwalają na stwierdzenie obecności pasożytów i określenie ich rodzaju. Może zdarzyć się jednak, że przy niewielkim zarobaczeniu jaja pasożytów nie będą widoczne podczas analizy. Wtedy lekarz weterynarii powinien ustalić dalsze postępowanie na podstawie objawów, jakie wykazuje dany pies.